اختلال نعوظ به معنی نبود یا ناکافی بودن نعوظ جهت مقاربت به مدت حداقل شش ماه میباشد. با وجود شیوع بالای این مشکل در جمعیت مردان( در سال ۲۰۰۳ شیوع اختلال در کشور ۱۸/۸درصد بوده) و تنش زا بودن آن، توجه بالینی به آن مغفول واقع شده است.
بطور مثال مراجعه جهت درمان و خود گزارشی اختلال نعوظ در کشور ما فقط ۱۰درصد گزارش شده است.برای اغلب مردان صحبت در این خصوص با شریک جنسی خود و یا درمانگر جنسی مشکل است و این اختلال مانند یک تابو شناخته میشود.
مهمترین علت عدم مراجعه در مردان جوان تصور بهبود خودبخودی و در مردان مسن تر، طبیعی فرض کردن این اختلال با افزایش سن می باشد.
گاها موانع دیگری همچون انکار اختلال نعوظ، عدم تمایل به مصرف دارو، اهمیت ندادن به موضوع، تصور درمان ناپذیر بودن آن، ترس از وجود مشکلی جدی و دشوار و لاینحل و…است.
از درصد کم مردانی که درصدد درمان اختلال نعوظ خود هستند، بیشتر آنها به تنهایی به کلینیکهای روانپزشکی یا به اورولوژیست مراجعه می کنند و همسران آنها در درمان مشارکتی ندارند و این مساله مشکل آفرین است. چرا که رابطه جنسی یک عمل مشارکتی است و زمانیکه مشکل جنسی حتی به ظاهر با منشا مردانه در زندگی زناشوئی رخ می دهد، هنگامی درمان موفق تر است که زوج با هم در جهت رفع آن تلاش کنند.
بیشتر زنان این مشکل را موضوعی مردانه می دانند و عنوان می کنند همسرم نمی تواند و به من ربطی ندارد. این گروه از زنان حتی از همسران خود تقاضای درمان هم نمی کنند.
گاهی برخی از زنان بدون داشتن مهارت ارتباطی کافی با مرد در مورد اختلال نعوظ، به طرح مستقیم موضوع و یا تقاضای غیر حرفه ای به انتقاد و تخریب می پردازند و این مساله کار را بیش از پیش سخت می کند.
گروهی از زنان وجود اختلال نعوظ در مرد را مساوی کاهش جذابیت جنسی خود برای پارتنر تلقی می کنند و مضطرب و یا ناامید و دلسرد می شوند.
برخی از زوجین جهت اصلاح اختلال نعوظ گاهی درمان خودسرانه با دارو یا حتی با مواد غذایی انجام می دهند که اغلب موثر واقع نمی شود و به احساس شکست و ناکامی طرفین دامن می زند.
انتظار من به عنوان درمانگر و البته انتظار خیلی از مراجعین از درمان، فقط اصلاح نعوظ نیست، بلکه هدف ارتقاء کیفی سطح رابطه جنسی و اصلاح مشکلات جنسی است که صرفا با خرید قرص بدون نسخه ای از داروخانه یا فضای مجازی امکان پذیر نخواهد بود.
وقتی اختلال نعوظ، خودسرانه و یا با تجویز پزشک صرفا بصورت مکانیکی درمان شود و دینامیک مهمی که بین زوجین نقش بازی می کند در نظر گرفته نشود، اصلاح اختلال نعوظ معمولا با رضایتمندی همراه نخواهد بود.
بطور مثال بعضی از زنان که خود اغلب مبتلا به بی میلی جنسی هستند، ممکن است نگران این مطلب باشند که اگر اختلال نعوظ در همسرانشان برطرف شود دیگر نتوانند پاسخگوی نیاز جنسی مرد باشند و مرد به روابط خارج زناشوئی کشیده شود، از این رو ترجیح می دهند که همسرانشان با اختلال نعوظشان درگیر باشند و آنها ماده قدرتمند قلمرو خویش باقی بمانند.
گاهی انتظارات زوجین از درمان متفاوت است و این خود رضایتمندی از درمان را تحت تاثیر قرار می دهد، بطور مثال؛ هدف مرد تولید مثل و هدف زن بالا بردن کیفیت رابطه جنسی است، بنابراین با اصلاح مکانیکال نعوظ مشکل زوج حل نمی شود.
و از جانب زن اینطور نتیجه گیری میشود که گویی رابطه جنسی و حتی خود من را صرفا بخاطر بچه می خواهد و به دنبال آن مشکلات دیگر جنسی در زن نظیر بی میلی جنسی و انورگاسمیا و… منتج می شود.
نتیجه مطالعات نشان می دهد که وجود اختلال نعوظ حتی از نوع مقاوم و پایدارش انگیزه کافی جهت جستجوی درمان ایجاد نمی کند، بلکه خواستن یک ارتباط جنسی مطلوب که اختلال نعوظ آن را مختل می کند، عامل جستجو و ادامه درمان است.
دکتر بهاره صباغ ابریشمی
منبع:کانال گروه روانپزشکی ویان
